من به بازی آنلاین معتادم !

بازی‌های رایانه‌ای زمانی به اعتیاد برای افراد تبدیل می‌شوند که وقتی شخص شروع به بازی می‌کند، خود را در رابطه و در قالب شخصیت‌های بازی حس کند. و شرکت های تولید کننده بازی هر چه در توان دارند برای ایجاد همین همزاد پنداری و در واقع اعتیاد آور کردن بازی به کار می گیرند و میلیون ها دلار هزینه را به جان می خرند که کاراکتر سازی مناسب داشته باشند.بی اهمیت نشان دادن زمان، استفاده نادرست از پول و احساسات چندگانه می‌تواند از عوامل اعتیاد به بازی‌های آنلاین باشد.

فرد قصد دارد برای رسیدن به اهداف شخصیت بازی آن را ادامه دهد و یا اینکه در قالب یک عضو تیم ورزشی برای رسیدن به موفقیت آن تیم تلاش کند، بازی‌های کامپیوتری به ویژه بازی‌های آنلاین گسترده، به کاربران این اجازه را می‌دهند که رفتار بسیار متفاوتی از شخصیت عادی خود نشان دهند، مثلا یک نوجوان خجالتی می‌تواند یکباره تبدیل به یک شخص اجتماعی و یا یک فرد منفعل تبدیل به شخصیتی تهاجمی شود. اعتیاد به رایانه و بازی‌های رایانه‌ای در دسته‌بندی‌های اختلالات روانی و ذهنی قرار نمی‌گیرند.

وقتی که افراد بازی می‌کنند، مغز آن‌ها اندروفین تولید می‌کند، ادامه داد: این اتفاقی است که توسط قماربازان و یا افراد معتاد به مواد مخدر تجربه شده است. اگر یک نوجوان معتاد به بازی‌های رایانه‌ای برای انجام تکالیف و کار‌های درسی خود نیاز به استفاده از رایانه را داشته باشد، دچار وسوسه خواهد شد.

یک نوع برنامه درمانی مختص نوجوانان است و با جدا کردن شخص از محیط زندگی فعلی آغاز می‌شود، اظهار کرد: اردوی تابستانی یا یک برنامه تفریحی در طبیعت و خارج از شهر می‌تواند نوجوان را از محیط عادی روزانه خود جدا کند و او را در وضعیتی قرار دهد که دنیای واقعی را تجربه کند. 

عوارض فیزیکی اعتیاد به بازی‌های رایانه‌ای می‌تواند سندروم تونل کارپال (نوعی بیماری مچ دست که مربوط به عصب‌های مچ دست می‌شود)، اختلالات خواب، کمردرد و گردن درد، سردرد، ضعیف شدن چشم، بی نظمی در خوردن وعده‌های غذایی و بی توجهی و غفلت از بهداشت شخصی باشد.

اگر فردی دو یا سه مورد از این نشانه‌ها را داشته باشد، می‌تواند در دسته بندی افراد معتاد به اینترنت و بازی‌های رایانه‌ای قرار گیرد.

تردید بعضی متخصصین در بیماری اعتیاد به بازی های دیجیتالی

برخی متخصصان در مورد اختلال بازی‌های اینترنتی که در DSM-5 مطرح شده است تردید دارند، آن را سردرگم خوانده‌اند و انتقاد کرده‌اند که این رویکرد شبیه به اعتیاد به مواد مخدر است در حالی که نباید چنین باشد.

نسخه بعدی ICD قرار است که در سال ۲۰۱۸ منتشر شود و باید دید که آیا اعتیاد به سرگرمی های دیجیتال به این دفترچه اضافه می شود یا خیر. اعتیاد به بازی های ویدیویی» در نسخه فعلی DSM یعنی DSM-5 به عنوان وضعیتی که نیاز به مطالعات و تحقیقات بیشتری دارد گنجانده شده.

اگر اعتیاد به بازی های ویدیویی» را جست و جو کنید، می بینید که کمپ ها بسیاری در ایالات متحده برای مبارزه با این اعتیاد بر پا شده. مردم هم فرزندان شان را به این کمپ ها می فرستند و خوش حال اند بابت این که اعتیاد فرزندشان قرار است درمان شود. اما آیا واقعا در این کمپ ها از علاقه فرزندان به بازی ها کاسته می شود؟

ایجاد اردوگاه‌هایی برای ترک اعتیاد جوانان به اینترنت

البته لازم به ذکر است که کشور چین از سال ۲۰۰۸ اعتیاد به بازی های رایانه‌ای را به عنوان یک بیماری به رسمیت شناخته است و از آن زمان نیز سعی کرده تا اردوگاه‌های بازپروی برای نوجوانان معتاد به اینترنت راه‌اندازی نماید.

در این اردوگاه‌ها هدف این است که با سختگیری‌های زیاد و فعالیت‌های‌ بدنی شدید، اعتیاد نوجوانان به اینترنت ترک شود. البته به روش‌های این اردوگاه‌ها برای ترک دادن جوانان نیز، هم از نظر انسانی و هم از نظر کارآمدی انتقاد شده است.

در کره جنوبی داشتن موبایل برای شاگردان ابتدایی عادی است و از سال ۲۰۱۵ نیز در این کشور اردوگاه‌‎ ترک اعتیاد برای نوجوانان راه‌اندازی شد. همچنین از سال ۲۰۱۱ قانونی به نام قانون سیندرلا در این کشور پیاده شد که براساس آن افراد زیر ۱۶ سال اجازه نداشتند تا از ساعت ۱۲ شب تا شش صبح به انجام بازی اینترنتی بپردازند. البته مشتاقان همیشه راهی برای دور زدن آن می‌یابند.

تجارت میلیاردی به این راحتی ها تعطیل نخواهد شد!

مردم اصلا ایده ای ندارد که اعتیاد به بازی های ویدیویی» چیست. نمی دانند که همچین چیزی واقعا وجود ندارد. فقط به خاطر هراس عمومی، هراسی که از بازی های ویدیویی وجود دارد فرزندان خود را به این کمپ ها می فرستند. قطعا فرندان در این کمپ ها چیز های جدیدی خواهند آموخت، اما وقتی که به اجتماع بازگردند چه؟ چه چیزی جلوی دوباره بازی کردن شان را می گیرد؟

وقتی کتابی را از عاشق کتاب بگیرید، او دوباره آن کتاب را به هر نحوی که شده از سر می گیرد. طرفداران فوتبال هم به هر نحوی که شده نتایج بازی ها را چیگری می کنند. گیمر ها هم دوباره به سراغ سرگرمی محبوب شان می روند و هراس والدین شان از بازی های ویدیویی را تشدید می کنند. آن ها هیچ گاه این چرخه مالی پر سود را که بر بستر این ترس عمومی بنا شده ترک نمی کنند.

براساس گزارشات موجود مشخص شده است که سازمان بهداشت جهانی برای اینکه بیماری اعتیاد به بازی های کامپیوتری را به رسمیت بشناسد، تحت فشار بسیار شدید کشورهای آسیایی قرار گرفته است و مجبور بوده تا این نوع اعتیاد را به رسمیت بشناسد.

احسان افشارمنش